Tag Archives: Duitsland

Rungholt: verdronken dorp

Verdronken dorpen, ze blijven tot de verbeelding spreken. Ik schreef al een artikel over Testerep, dat in België onder de waterspiegel tussen Westende en Oostende en voor Middelkerke ligt. In dit artikel wil ik het hebben over Rungholt, een verdronken dorp in de Waddenzee die de bijnaam Atlantis van het noorden of Atlantis van de Noordzee draagt.

De legende van Rungholt: Atlantis van het noorden

Hoewel de legende zegt dat je bij stormweer nog altijd de klokken van Rungholt kan horen, zijn er echter geen zichtbare sporen van het dorp zichtbaar. Toch duiken er soms voorwerpen op door onderwaterarcheologie. En door vernieuwde archeologische technieken kunnen ook structuren onder het zand en water ontdekt worden. Zo werd in 2023 een grote structuur, die waarschijnlijk de sporen van de toenmalige kerk zijn, ontdekt.

Hoewel het dorpje verzwolgen is door de zee, was het best wel indrukkwekkend voor de middeleeuwen. Handelaars bezochten de havenstad voor producten zoals barnsteen of koeien. Het inwoneraantal schat men tussen de 1.000 – 2.000 mensen, niet slecht dus! En dat voor een dorpje dat op één van de Waddeneilanden in de Waddenzee lag.

Wat zijn Waddeneilanden en de Waddenzee?

De Waddeneilanden liggen in het noordwesten van Nederland. Ze zijn deel van de Noordzee en strekken zich uit tot het noorden van Duitsland tot zelfs Denemarken.

Het water tussen het vasteland en de waddeneilanden in de zee noemen we de Waddenzee. Het ritme van eb en vloed van de Noordzee heeft ook hier invloed. Bij eb ligt de Waddenzee deels droog.

Dat zorgt voor een unieke fauna en flora waar vooral de zonnende zeehonden bekend zijn.

Waar lag Rungholt?

Rungholt was dus een best grote havenstad in de Waddenzee. Het lag op het voormalige Waddeneiland met de naam Strand. Toen was dit Deens gebied. Vandaag de dag gaat het over Duits gebied.

Nu ligt het onder water én zelfs onder een laag modder en zand. Wanneer het eb is kan je dus over de zeebodem wandelen, en dat is ook wat archeologen doen om sporen terug te vinden. Door specifieke wetenschappelijke technieken, zoals gradiometrie, worden veranderingen in de bodem getraceerd. Op die manier zien ze waar er gebouwen ‘staan’.

Hoe verdween Rungholt?

Dat Rungholt verdween is niet zo uitzonderlijk. Het was alvast niet het eerste of laatste dorp dat door een zware storm verdween.

Die storm was de zogenaamde Sint-Marcellusvloed op 15 of 16 januari 1362. Ze werd ook wel de ‘Grote Mandreke’ genoemd, wat vrij vertaald het ‘Grote verdrinking van mensen’ betekent.

Het was deze vloed die grote delen van het kwetsbare eiland verwoestte. Reken daarbij ook nog de stijging van de zeespiegel de laatste decennia en je kan al raden dat Rungholt telkens dieper onder water komt te liggen. Onderzoek was dus hoognodig.

Weetjes over het verdronken Rungholt

Ik vertelde je al over de legende van de luidende klokken, een legende die ook over andere verdronken dorpen wordt verteld, zoals over het verdronken land van Saeftinghe. Maar er zijn nog andere leuke weetjes over te vertellen.

Zo zijn er al verschillende liedjes rond het verdronken dorp Rungholt gemaakt. Maar zelfs ook een film! Der untergang von Rungholt werd geproduceerd in 2001. Ik had er nog nooit van gehoord en nog niet gezien, dus ik kan niet zeggen hoe goed (of slecht?) deze film is.

Een veer dat tussen enkele Waddeneilanden vaart kreeg ook de toepasselijke naam MS Rungholt. Hopelijk ondergaat ze niet hetzelfde lot!

De Noordzee: zee vol avonturen en mysteries

De Noordzee is niet zomaar een zee. Hoewel ze klein is (en koud kan zijn), zijn er heel veel verhalen over te vertellen. Denk maar aan het verdronken land Testerep, de ramp met de Herald of Free Enterprise of de deltawerken Neeltje Jans. Ook Rungholt kan dus aan dat lijstje verhalen toegevoegd worden. en in de toekomst komen er zeker nog verhalen uit de Noordzee aan!

Operation Mincemeat: uitgelegd

Je zou ondertussen wel al denken dat we alles over de Tweede Wereldoorlog al weten. Ik bedoel, na al de boeken die er zijn geschreven, de films die geproduceerd werden, de ontwikkelde series die we zagen of de geschiedenislessen die we hoorden, het is logisch dat wereldoorlog 2 je een beetje een ‘been there done that’ gevoel geeft.

En toch val je soms nog eens op een verhaal dat we nog niet kenden, dat we nog niet hadden gehoord, maar dat wel razend interessant is. Een voorbeeldje is het concentratiekamp Sylt op de Britse eilanden, maar in dit artikel wil ik over een ander verhaal spreken: Operation Mincemeat (= Operatie Mincemeat).

Spoiler alert: als je de recente film 'Operation Mincemeat' nog wilt zien, dan raad ik je af dit artikel verder te lezen. Want ik leg op deze pagina uit over wat deze operatie ging, hoe ze verliep en hoe ze eindigde.

Wat betekent mincemeat: vertaling

Het Engelse woord ‘mincemeat’ is niet zo bekend of veel gebruikt. Daarom wil ik het eerst graag hebben over de vertaling, alhoewel die weinig te doen heeft met oorlog of militairen.

De vertaling van mincemeat is pasteivulling. Het soort dat je in Groot-Brittannië kan eten: stukjes gedroogd fruit, kruiden en specerijen en vaak ook wat vleesstukjes, verpakt in gebakken bladerdeeg. Verder kan het nog bestaan uit suikers, appels, rozijnen…elk recept voor een pasteitje kan verschillen.

Een echt indrukwekkende naam is het dus niet, toch? Je denkt bij de benaming van militaire plannen aan bijvoorbeeld Operation Overlord, de benaming voor D-Day. Een pasteivulling is heel wat anders. Maar het was wél een indrukwekkende militaire operatie.

Wat was Operation Mincemeat tijdens de Tweede Wereldoorlog?

Wat was nu eigenlijk Operation Mincemeat tijdens de Tweede Wereldoorlog? Of, vertaald in het Nederlands: Operatie Mincemeat (of als je écht wilt: Operatie Pasteivulling).

Wel, Operation Mincemeat was een plan tijdens Wereldoorlog 2 om de vijand te misleiden. Het was de Britse marine die het plan opstelde. De vijand: de fascistische regimes in Duitsland en Italië. Wanneer dit gebeurde: 1943.

Het doel van Operation Mincemeat was het onder de radar houden, het verbergen, van een geallieerde aanval op het Italiaanse eiland Sicilië. De bedoeling was dat dit pasteiplan de vijand op een dwaalspoor zou brengen dat hen ver van Sicilië leidde.

Deel 1 van het plan: een lichaam vinden. Meer bepaald het lichaam van een overleden man. En dat vond de Britse marine. Michael Glyndwr, een overleden dakloze man, kreeg postuum de eer om voor deze operatie te worden uitgekozen.

Het dode lichaam werd in een heus officierenkostuum van de Britse marine gehesen. Die Britse marine fabriceerde ook een hele identiteit rond deze nieuwe ‘officier’. Want vijandelijke spionnen zouden zeker het hele achtergrondverhaal willen uitspitten. Het dode lichaam kreeg daarom een vals paspoort, militair dossier waarin een hele carrière in het leger uit de doeken werd gedaan en nog andere details die het hele verhaal moesten ondersteunen. Zo werd een dakloze zogezegd een belangrijke persoon in de Britse marinestaf.

Deel 2: het dode lichaam moest ‘per ongeluk’ door de vijand gevonden worden. Dit mocht natuurlijk niet opvallen. Je kon moeilijk het lichaam in het centrum van Berlijn dumpen. Dan zou de vijand meteen doorhebben dat dit teveel toeval was en zo dus niet misleid worden.

Daarom spoelde het lichaam in Spanje aan. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Spanje een neutraal land. Officieel toch, want het hield heel nauwe banden aan Nazi-Duitsland. De Britse inlichtingendienst deed daarna haar best, of zo leek het toch om de schijn op te houden, om het aangespoelde lichaam van de ‘officier’ en zijn aktentas met ‘belangrijke’ papieren terug te bemachtigen. Deze moeite deed heel het zaakje op de radar van de vijandelijke inlichtingendienst komen, die in de val trapten en ook de documenten probeerden te bemachtigen.

Is Operation Mincemeat gelukt?

Ja, Operation Mincemeat lukte. De nazi spionnen trapten in de val en geloofden de documenten die ze op het dode lichaam van de valse officier vonden.

Op basis van deze valse informatie, verplaatsten de Duitsers hun troepen vanuit Frankrijk richting Griekenland. Net waar de geallieerden hen wilden hebben. Want nu konden ze vanuit het niets een landing op Sicilië lanceren.

Was Operation Mincemeat belangrijk?

Je kan stellen dat Operation Mincemeat belangrijk was. Vooral voor de vele levens die gespaard bleven, omdat de aanval als een verrassing kwam en er dus weinig fascistische tegenstand was.

Daarnaast vormde Operatie Mincemeat ook het begin van het einde van Benito Mussolini, de fascistische leider in italië. Het verdwijnen van zijn regime betekende dan ook weer een verzwakking van de fascistische zijde en dus het versnellen van het einde van de Tweede Wereldoorlog.

We kunnen dus besluiten dat Operation Mincemeat een niet te onderschatten rol in Wereldoorlog 2 speelde.

Operation Mincemeat: film en boek

Je kan meer over Operation Mincemeat lezen in het boek van Ben Macintyre, dat heel het verhaal uit de doeken doet.

Er bestaat ook een film over Operation Mincemeat, geregisseerd door John Madden, bekend van die andere historische – maar minder correcte – film: Shakespeare in Love.

Ben je benieuwd naar nog een ander weetje uit de Tweede Wereldoorlog? Lees dan zeker eens mijn artikel over het enige Nazi concentratiekamp in Groot-Brittannië: Sylt.

Bronnen en verder lezen:
History Rob
Foto’s: pexels.com

Sylt: een geheim nazi concentratiekamp op het Britse eiland Alderney

Na het zien van een TikTok video over een speciaal stukje WO2-geschiedenis, besloot ik na wat opzoekingswerk dit artikel neer te schrijven. We denken immers dat we al veel weten over de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog. Maar historisch onderzoek blijft nieuwe feiten naar boven brengen. Verhalen, die vaak liever vergeten worden. Een voorbeeld hiervan is Kamp Sylt: een vergeten nazi concentratiekamp op het eiland Alderney.

Kamp Sylt is trouwens niet zomaar een concentratiekamp uit de Tweede Wereldoorlog. Het is ook het enige stukje land van het Verenigd Koninkrijk dat door de Duitsers veroverd werd. Een stukje historie dat het Verenigd Koninkrijk graag vergeet. Maar in dit artikel deel ik graag met jou dit uniek en toch ook wel bizar stukje geschiedenis.

Het kamp Sylt op Alderney: wat is het?

Laat me dit verhaal beginnen met te vertellen wat Kamp Sylt was. Kamp Sylt lag op een eiland, meer bepaald het eiland Alderney, een Kanaaleiland in het Kanaal tussen de Noordzee en de Atlantische Oceaan.

Deze Kanaaleilanden liggen eerder dichtbij Frankrijk, voor de kust van Normandië. Maar toch zijn ze een vorm van eigendom van het Verenigd Koninkrijk. Andere, meer bekendere voorbeelden, zijn de eilanden Jersey en Guernsey. De paar duizend inwoners van Alderney werden tijdens de oorlog geëvacueerd, terwijl de andere Kanaaleilanden bewoond bleven.

Het eiland Alderney is dus bezit van de Britse Kroon. Hierdoor is het officieel op papier geen deel van het Verenigd Koninkrijk is, maar is het een protectoraat van de Britse Kroon. Het was ook ooit volledig bezit van Hitlers leger. Wat dus betekent dat officieelVerenigd Koninkrijk voor een (heel) klein stukje een invasie van de nazi’s kende en deels veroverd was door het Duitse leger. Een feit dat je niet snel zal terugvinden in de Britse geschiedenisboeken!

Sylt: een vergeten nazi concentratiekamp

Maar waarom hadden de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog het eiland Alderney veroverd? Het lag nog dichtbij Frankrijk, en speelde dus niet meteen een rol in de invasie van het Verenigd Koninkrijk.

Alderney zou echter gebruik worden als de locatie van een concentratiekamp. We denken vaak dat deze enkel in Oost-Europa, zoals Polen, te vinden. Maar ook dichter bij onze deur vonden de gruwelen van de concentratiekampen plaats.

Wat gebeurde er in het concentratiekamp van Sylt?

De Duitsers bouwden op Alderney niet minder dan 4 werkkampen. In die werkkampen huisden de arbeiders die verdediginswerken op het eiland op zich namen.

Maar vanaf 1943 nam de SS het commando over en werden de kampen omgevormd tot een concentratiekamp. Één van de andere kampen heette Noderney. Samen met Sylt waren dit de enige Duitse concentratiekampen op Britse grondgebied. De gevangen waren vooral Joodse dwangarbeiders. Zij maakten bunkers en andere versterkingen van de Atlantikwall aan de Franse kust.

Het leven in het concentratiekamp Sylt was hard. Gevangen werden om de minste reden mishandeld en zelfs gedood. Hoe minder dwangarbeiders er waren, hoe hoger de werklast van de resterende werkers werd. Soms werden geëxecuteerden als angstmiddel aan de ingangspoort tentoongesteld. Zieken kregen geen verzorging maar werden aan hun lot overgelaten of geëxecuteerd. Net zoals in de meer oostelijk gelegen concentratiekampen was het ook op het eiland Alderney een hel tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Hoe kennen we dit verhaal van Lager Sylt?

Het verhaal van Lager Sylt is zeer lang stilgehouden. Het eiland kreeg dan ook de bijnaam “The island of silence”. De Duitse documenten en het kamp zelf werden grondig vernietigd. Op dit moment vind je enkel nog enkele betonnen bewakersposten en tunnels.

Archeologisch onderzoek van meer dan 10 jaar legde echter bewijzen voor de aanwezigheid van het gruwelijke concentratiekamp bloot. Het onderzoek was dan trouwens wel archeologisch en historisch, maar je kon het evengoed forensisch onderzoek noemen.

Hoewel er honderden gevangen sneuvelden in dit kamp, zijn er toch nog verschillende getuigenissen van ooggetuigen overgebleven. Verder onderzoek met onder andere luchtfoto’s en grondrader legde de funderingen van het kamp bloot. Daaruit bleek dat de verhalen van te weinig plek voor de gevangen om te leven en te slapen overduidelijk klopten. De autoriteiten werken helaas tegen om diepgaand onderzoek vlot toe te laten. Maar de huidige onderzoeksresultaten laten niets aan de verbeelding over.

Bron & verder lezen:
Wikipedia Alderney
Wikipedia Kamp Sylt
National Geographic
Photo by Polina Tankilevitch from Pexels
Photo by cottonbro from Pexels

De boekverbranding in Berlijn: Bebelplatz

Als we het over boekverbrandingen hebben, dan denken we spontaan aan de libricide (ook wel biblioclasme genoemd) in Berlijn ten tijde van het nazi-regime

Die nazi boekverbranding gebeurde midden in het centrum van Berlijn, jaren vóór het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. En tijdens mijn bezoek aan de stad wou ik toch eens de plek waar dit gebeurde, bezoeken.

De nazi boekverbranding in Berlijn

Het was op 10 mei 1933 toen de boekverbranding in Berlijn plaatsvond. Nog relatief vroeg, als je het latere verloop van het nazi-regime en de Tweede Wereldoorlog bekijkt. En dat voor een veelzeggende actie. Want naar verluidt werden er zo’n 250.000 boeken verbrand.

Want de boekverbranding had als doel om alle ‘niet-gewenste’ literatuur te verwijderen. Zowel symbolisch als letterlijk. En natuurlijk was het het regime zelf dat besloot welke literatuur niet meer welkom was, en welke wel. Zo gooide men boeken van Karl Marx, Franz Kafka of H.G. Wells op de brandstapel.

De boekverbranding: Bebelplatz

Het is moeilijk te geloven, maar deze cultuurbarbaarse gebeurtenis vond in het centrum van Berlijn plaats, en dat op de toenmalige Opernplatz. Deze is nu omgedoopt tot Bebelplatz.

Het plein zelf is vrij groot, verlaten en in het donker kil. Met in het centrum één lichtrijk monument. Want je kan via een glas in de grond ondergronds kijken naar het Bebelplatz-monument wat lijkt op een reeks lege witte boekenkasten. Het is een zeer ingetogen herinnering, zonder enige duiding. Je moet dus al de geschiedenis van het plein kennen om te weten waarnaar dit verwijst.


Meer weten over de opkomst van het nazisme in het Westen? Dit boek geeft dan een mooi overzicht: De spiegel van het Westen


Rondom de Bebelplatz staan verschillende imposante gebouwen. De Opernplatz/Bebelplatz moest immers de grootsheid van de Romeinse cultuur tonen (men wou deze plek dan ook Forum Fridericianum noemen). Zo vind je er de Staatsopera, bibliotheek, kathedraal en rechtsgebouw terug. Maar ook in andere Duitse steden vonden in die periode boekverbrandingen plaats.

Is een boekverbranding belangrijk?

Naast het feit dat dit soort brandstapels een soort censuur is, is de daad ook zeer symbolisch. Deze kan het best omschreven worden door een citaat van Heinrich Heine (19de-eeuwse dichter): “Waar men boeken verbrandt, zal men uiteindelijk ook mensen verbranden”

Waren er nog andere boekverbrandingen?

In de loop van de geschiedenis van de mensheid vonden er, zowel voor als na het nazi-regime, wereldwijd nog andere boekverbrandingen plaats. Deze overloop ik in een volgend artikel: boekverbrandingen doorheen de geschiedenis.

Tijdens mijn reis naar Berlijn bezocht ik trouwens ook de Fuhrer-bunker van Adolf Hitler.


Verder lezen? Schaf dan nu het boek De geschiedenis van het nazisme aan!


Bron:
Wikipedia – Bebelplatz
Wikipedia – Boekverbranding

De Hitler bunker in Berlijn (Führerbunker)

Iedereen die de film ‘Der Untergang’ heeft gezien (als dat niet zo is, zeker doen!), weet waar de Nazi leider zijn laatste dagen doorbracht: in zijn bunker in Berlijn. Deze zogenaamde Führerbunker is immers de plaats waar Adolf Hitler op het einde van de Tweede Wereldoorlog zelfmoord pleegde.

Je zou denken dat dit in Berlijn een belangrijke plek is die op het lijstje van veel toeristen staat. En dat je de Führerbunker nog kan bezoeken. Maar niets is minder waar. Want het enige wat ons nog resteert is…een verlaten parkeerplaats. Die ligt dan ook nog eens een eindje van de hoofdstraat waardoor het helemaal een onopvallende locatie is.

Dit is de locatie waaronder de bunker van Hitler gelegen is:


Wil je álles te weten komen over de Führerbunker in Berlijn? Dan kan ik je alleen maar de documentaire Inside Hitler’s bunker aanraden. Via oude foto’s en interviews van aanwezigen kom je zo alles te weten over de Hitler bunker.


Wat is de Führerbunker?

Je vindt natuurlijk nog veel historische plekken met een link naar het nazisme in Berlijn. Denk maar aan de Bebelplatz en de boekverbranding die daar plaatsvond. De Führerbunker is de plaats waar Hitler zelfmoord pleegde. Het was een complex van twee met elkaar verbonden bunkers (de ‘Vorbunker’ en de ‘Führerbunker’). Ze lagen zowat vijf meter onder de grond, in het centrum van Berlijn.

De bunker diende oorspronkelijk om te schuilen voor de steeds vaker voorkomende bombardementen van de Geallieerden. Het eerste deel, de Vorbunker, werd vanaf 1936 gebouwd. Het tweede deel, de Führerbunker, was klaar in 1945. Op dat moment rukten de Geallieerden al op richting Berlijn en werd de schuilkelder een meer permanente verblijfplaats voor Hitler en zijn getrouwen.

De Führerbunker zelf lag trouwens een 2,5 meter lager dan de Vorbunker, waardoor hij op bijna 8,5 meter kwam te liggen. Erboven lag geen parkeerplein zoals nu, maar de tuin van de oude Rijkskanselarij.

De dikke betonnen lagen moesten de bewoners van de bunkers tegen de luchtaanvallen beschermen. Zo was het plafond een 3 meter dik, de muren zelfs 4 meter!


Boekentip: voor een algemeen inzicht in het Nazi denken kan je het bekende boek Mijn strijd (Mein Kampf) terug verkrijgen. Natuurlijk de kritische editie mét de nodige toelichtingen. Dat is het boek: Mijn Strijd – kritische editie wat je zoekt.


Leefde men écht in Hitlers bunker in Berlijn?

Ja. Hitler en zijn naaste getrouwen brachten dag en nacht in de bunker door. Hij verplaatste verschillende kostbare meubelstukken en schilderijen vanuit de oude Rijkskanselarij naar zijn bunker. De Nazi-leider beschikte in de bunker ook over een slaapkamer, kantoor, zitkamer en gastenkamer Hij nam zelfs zijn hond, Blondi, mee naar binnen!

Deze “luxe” zorgde echter niet voor een aangenaam leven onder de grond. De bunker lag immers onder het grondwaterniveau van Berlijn. Het hele complex was dus vochtig, en pompen draaiden dag en nacht om het water buiten te houden.


Boekentip:
Als je een sterke biografie van Hitler zoekt, dan is het boek: Hitler, biografie wat je zoekt.


Hitlers huwelijk in de Führerbunker

Hitler en zijn volgelingen schuilden niet alleen maar in de Berlijnse bunker. Hitler trouwde er ook met Eva Braun, die hem gevolgd was.

In de nacht van 28 op 29 april 1945 trouwden de twee, na een kleine ceremonie binnen in de bunker.

Andere bekende historische figuren in Hitlers bunker

Naast Hitler zelf en Eva Braun, waren er nog andere historische figuren in de bunker. De Goebbels-familie was één van hen.

Joseph Goebbels, de minister van propaganda tijdens het Nazi-regime, was zijn leider tot in de bunker gevolgd. En hij niet alleen, want hij nam zijn vrouw en hun 6 kinderen ook mee. Zij verbleven in de Vorbunker, en kwamen daar ook allemaal aan hun einde.

Wanneer pleegde Hitler zelfmoord?

Hitler pleegde zelfmoord op 30 april 1945. Hij deed dit in zijn Führerbunker in Berlijn, door zichzelf door de slaap te schieten.


Een andere documentaire om een blik in de bunker van Hitler, en het leven op die plek, te werpen, is de dvd van Discovery Channel. Educatief mét bronmateriaal.


Na Hitlers zelfmoord

Op 2 mei 1945 drongen Russische soldaten van het Sovjet-leger Hitlers bunker in Berlijn binnen. Na de oorlog (lees hier hoe de Tweede Wereldoorlog in Europa eindigde) probeerde Rusland alle herinneringen aan het Nazi-tijdperk uit te wissen. Inclusief de Führerbunker.

Nadat de Duitsers de bunker hadden verlaten, liep ze al snel gedeeltelijk onder water. In 1947 probeerde men het complex op te blazen. Dat lukte maar gedeeltelijk, en in 1959 ging men over tot de complete ontmanteling van de bunkers.

Sommige ruimtes bestaan nog altijd, diep onder de grond bewaard. Maar de constructie van huizen en appartementsblokken zorgt ervoor dat de Führerbunker begraven blijft. De nooduitgang van de bunker kwam uit op de tuin van de oude Rijkskanselarij. Die is ondertussen omgevormd tot een lelijk en eenzaam parkeerplein.

Het enige wat je hier nog terugvindt van Hitlers bunker is een informatiebord aan de rand van de parkeerplaats. De stad plaatste dit bord pas in 2006, toen het Wereldkampioenschap Voetbal in Duitsland (en dus ook Berlijn) plaatsvond.


Wil je weten hoe het de anderen in de Hitler bunker verging? Het boek De vlucht uit Hitlers bunker geeft je alle antwoorden over hoe het de andere nazi leiders verging na de val van het Nazirijk.


Mijn bezoek aan Hitlers bunker in Berlijn

Toen ik deze parkeerplaats tijdens een bezoek aan Berlijn bezocht, stonden er een tiental toeristen aan het informatiebord. De rest van de wijk was verlaten en onopvallend. Hier kon je zeker niet spreken van bruisend Berlijn.

Je moet dus echt weten wat je zoekt en waar het te vinden is. Per ongeluk zal je hier nooit belanden. De toeristische wandelroutes brengen je immers via een grotere weg naar de bekendere plekken in de buurt.

Is het een bezoekje waard? Wel, er is natuurlijk niets te zien. Maar het blijft een plek met een (negatief) historisch verhaal. Ikzelf wandelde die dag van de Potsdamerplatz richting het bekende Joodse herdenkingsmonument. En als je even afwijkt van deze route en een blokje omloopt, dan kom je de Führerbunker tegen. Tijdens een typisch toeristisch bezoek aan Berlijn kom je dus in de buurt, maar je zal zelf even dit zijsprongetje moeten maken om te passeren bij dit stukje geschiedenis.


Boekentip: Wil je meer leren de Führerbunker? Dan raad ik je bij Bol het boek Hitlers Machtscentrum aan. Met uitvoerige uitleg én archieffoto’s van de Rijkskanselarij en de bunker.


Extra weetje: wist je dat er ook een Duitse bunker onder het casino van Middelkerke aan de Belgische kust lag? Lees er hier alles over!

Bron
Wikipedia
Eigen bezoek en research