Eind 19de eeuw kende de sigaret een grotere populariteit dan nu. De concurrentie tussen sigarettenmerken was dus ook veel harder. De marketingjongens moesten dus creatief zijn om op te vallen in het grote aanbod.

Daarom begonnen fabrikanten kaartjes in hun pakjes te steken. Op die kaartjes stonden vaak afbeeldingen of levenstips, zogenaamde life hacks.

Deze kaartjes, met ook natuurbeelden of beroemdheden op, zouden al snel populair worden. Men ging ook vaak aan het ruilen ermee. Nu, zo’n honderd jaar later, is het interessant om eens te zien welke levenstips men vroeger verspreidde.

Gallaher’s Cigarettes: life hacks

Begin 20ste eeuw begon het sigarettenmerk “Gallaher Ltd of Belfast and London” met het printen van life hacks kaartjes. Een reeks van honderd van dergelijke kaartjes zou ons leven vergemakkelijken.

Gallaher begon met een reeks met tips om je leven te vergemakkelijk. Dat ging van een huisgemaakte brandblusser tot een trucje om splinters uit je vel te trekken. In dit artikel, gepubliceerd in de zomer, geef ik je graag de honderdjarige tip mee om wijn snel te koelen.

[one-half-first]

Life hack: een eeuw geleden een fles wijn koelen

Hoe koelde men meer dan een eeuw geleden nu een fles wijn? Een probleem dat we nu nog altijd wel eens voor hebben. Life Hack nummer 18 helpt ons gelukkig verder.

We hebben geen ijs of koelkast bij de hand, maar sommige wijnen drink je nu eenmaal gekoeld. Wat te doen!? Geen nood! Volg deze stappen:

1.       Draai een doek rond de fles. Liefst een flanellen doek

2.       Zet de fles in een emmer en plaats onder een kraan

3.       Laat koud water over de fles lopen zoals op de afbeelding

4.       Wacht tien minuten

[/one-half-first]
[one-half][/one-half]There you go. Na het uitvoeren van bovenstaande stappen zou je flesje wijn gekoeld moeten zijn. Op net dezelfde manier als iemand het honderd jaar geleden gedaan zou hebben. Historische Schol!

PS: wil je meer weten over wijn en haar geschiedenis? Dan kan ik je dit uitgebreid boek  ‘Het verhaal van wijn’ of ‘Een kleine geschiedenis van wijn’  aanraden.

Elk zomer is het weer de hoogmis van de gele maillot: de ronde van Frankrijk. Een mens kan zich al snel de vraag stellen waarom wielrenners zich zo afbeulen. Daarom ging ik eens op zoek naar de geschiedenis van de truien in de tour de France.

De gele trui in de Tour de France – ronde van Frankrijk

De  gele maillot waar het allemaal om draait: de gele trui tour de France. Maar vanwaar die kleur?

Henri Desgrange, bezieler van de ronde van Frankrijk, was begin 20ste eeuw eigenaar van het magazine L’auto. Om meer publiciteit te krijgen bedacht hij samen de andere hoofdredacteur van het tijdschrift, Géo Lefèvre, een fietswedstrijd. De geschiedenis van de ronde van Frankrijk kon beginnen.

Je kunt het natuurlijk al raden. Het magazine L’auto drukte men op geel papier. De ideale inspiratiebron voor de kleur van de gele trui tour de France dus. De gele maillot zou vanaf 1919 de hoofdprijs worden. De ideale marketingstunt!

De groene trui in de tour de France – ronde van Frankrijk

De groene trui tour de France: de kleur voor de beste sprinter. Ook hier speelt de sponsor een hoofdrol in de keuze van kleur.

Belle-Jardinière bood zich aan als sponsor van de groene trui ronde van Frankrijk. De link met het groene logo is natuurlijk snel gelegd.

De bolletjestrui in de tour de France – ronde van Frankrijk

De bolletjestrui in de tour de France dan. Een trui die lijkt op de verpakking van snoepjes toch?

Dat vond de toenmalige sponsor chocolat Poulain toch. En zo zien we deze toch wel aparte bolletjestrui verschijnen in de ronde van Frankrijk.

De witte trui in de tour de France – ronde van Frankrijk

Tenslotte, de witte trui in de tour de France. Deze is nu symbool voor de beste jongere, maar dat was vroeger anders. Toen stond het wit voor de combinatie van verschillende kleuren.

Zo genoot de gecombineerde witte trui in de ronde van Frankrijk veel aanzien! En dat zie je ook aan de coureurs die hem ooit droegen. Waaronder: de grote Eddy Merckx.

Zelf Tour de France spelen?

Naast geschiedenis hou ik me ook wel bezig met wat meer hedendaagse hobbies zoals…gamen! Zeker met de hele wielerhype durf ik al eens grijpen naar een game waarin ik zelf de gele trui kan veroveren (of toch een poging doen). Een tip? Tour de France voor Playstation 4, XBox One of Windows. Enkel zélf op de fiets kruipen brengt je dichter.

Maar ik ontdekte ook het de Tour de France bordspel Die probeerde ik al eens met vrienden uit, waarbij we het zowel binnen deden terwijl we naar een etappe keken en ‘s avonds buiten met een drankje.

Als je zelf nog tips hebt, dan mag je me ze zeker mailen!

De truien van de tour de France – ronde van Frankrijk

Het is duidelijk: de kleuren van de truien in de ronde van Frankrijk zijn ooit bepaald door de hoofdsponsors. Als historicus vind ik het natuurlijk mooi om te zien dat de traditie al meer dan 100 jaar stand houdt. Benieuwd wie de volgende truienwinnaars worden!

Onlangs ontdekte ik een verborgen plekje in Brussel: de beiaard van de Kunstberg. Je loopt er makkelijk aan voorbij. Want wanneer je van het centraal station richting de Kunstberg loopt, dan wandel je onder de klok door. Achterom kijken doe je niet snel, want voor je heb je de fameuze Mont Des Arts. Maar het is de moeite om je even om te draaien.

De klok van de Kunstberg (Mont des Arts)

Wanneer je naar de beiaard kijkt, dan valt meteen de gouden klok met de stervormige wijzerplaat op. Deze is nog niet zo oud, want men maakte haar in pas in 1958.

De maker van dit uurwerk op de Kunstberg was architect Jules Ghobert. Hij leefde van 1881 tot en met 1971, en wordt nog altijd gezien als één van de hoofdrolspelers in de monumentale architectuur van de Kunstberg. Tot zijn werk behoort bijvoorbeeld de Koninklijke Bibliotheek en het Congrespaleis.

De beiaard van de Kunstberg in Brussel

Op de klok van de Kunstberg kun je meer dan enkel maar het uur aflezen. Het is immers een beiaard, ook carillon genaamd. Onderaan zie je immers de 24 klokken hangen. Zij spelen op het uur telkens een beiaardlied.

Het beiaardlied dat je hoort is een Belgisch compromis .Men speelt afwisselend ‘Où peut-on être mieux’ (Grétry) en ‘Beiaardlied’ (Peter Benoît).

De Jacquemart van de Kunstberg

Na de beiaard blijft het enkele seconden stil vooraleer het uur weerklinkt. Dat uur wordt geslagen door de Jacquemart van de Kunstberg. Dit is de bronzen figuur die boven op de klok staat.

Dit bronzen beeld is 2m80 groot. De klok waarop hij slaat weegt bijna twee ton.

De figuren van de klok

Wat natuurlijk nog opvalt zijn de figuren die rond de wijzerplaat van de klok staan. Dit zijn beeldjes die personages uit de geschiedenis van België (en het grondgebied van de periode vóór België bestond) uitbeelden.

De figuren zijn: de Congolese tamtamspeler, de soldaat uit de Eerste Wereldoorlog, een werkman met zijn glas bier, een Galliër, een 18^de eeuwse soldaat, en Jean-Joseph Charlier met zijn houten been. Die laatste was een bekende kanonnier en held tijdens de Belgische revolutie. 

Opvallend zijn ook nog Jacob van Artevelde, hoofdrolspeler tijdens de Guldensporenslag en de graaf van Egmont, die onthoofd werd op de Brusselse Grote Markt. Tenslotte zie je nog Peter Paul Rubens, de bekende schilder, Keizer Karel V en Filips de Goede.

Ga zeker eens kijken wanneer de beiaard slaat en hou het beeldje van het uur in het oog. Dat schuift immers uit zijn nis terwijl de Jacquemart op zijn klok slaat. Wel niet schrikken, want de klokken zijn luid!

Verhaal rond de Kunstberg

Ik vond dit geheim stukje Brussel in 2015. Toen was de restauratie van de gehele beiaard, klok en Jacquemart net afgerond.

Ik hoorde toen ook het verhaal van het uurwerk van de Kunstberg. Een verhaal dat nog altijd de ronde doet. Ik vertelde je immers al dat je makkelijk voorbij de beiaard loopt omdat het op een nogal onzichtbare plek staat. Geruchten doen de ronde dat de beiaard eigenlijk aan de andere kant van het gebouw moest staan. Zo kon je het zien wanneer je in het centrum van Brussel rondliep. De originele plannen zijn echter nog niet gevonden…

Bron:
Brusselnieuws
Standbeelden.be
Brusselnieuws
Flatersfotoblog